Πριν από λίγες μέρες, στο σεμινάριο φωτογραφίας ήταν προγραμματισμένο να γίνει μια παρουσίαση ”Μεγάλων φωτογράφων”.
Το σεμινάριο πήρε διαφορετική τροπή μιας και η Mαριλένα έκανε μια πρόταση.
Τέθηκε το ερώτημα: Βρήκα σε ένα παλιό ντουλάπι την φωτογραφική μηχανή των γονιών μου, έβαλα φιλμ και θέλω να τραβήξουμε φωτογραφίες υπάρχει διάθεση?
Η Αντίδραση ηταν αμεση.
Ζει η αναλογική φωτογραφία; Να τολμήσουμε με το φιλμ; Που και ποτε θα δούμε το αποτελεσμα;Ειναι σκοτεινά μέσα στην gallery θα βγουν καλές;Υπάρχει ακόμα ενδιαφέρον για το φιλμ;
Η αντίδραση και μονό στον ψηφιακό κατεστημένο και σε οτιδήποτε διαφοροποιείται στο ‘’ψηφιακό και σύγχρονο’’ ήταν αρκετή για να τολμήσουμε.
Ένα κιτρινισμένο από τα χρόνια χαρτάκι, κολλημένο στην δερμάτινη θήκη της αναλογικής, με προσωπικές σημειώσεις που είχαν πραγματοποιηθεί πριν 10 χρονια κατά τη διάρκεια μιας σειράς φωτογραφικών δοκιμών, ήταν η τέλεια απόδειξη ότι κάθε κλικ που θα κάνουμε έχει πραγματικα μεγάλη αξία.
Ρυθμίσεις σύνθεση και η στιγμή του κλικ
Τα λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας ήταν αρκετά για να μας ταξιδέψουν και να φανταστούμε το αποτέλεσμα.
Το φιλμ πάντα είχε τη δική του γοητεία, με αξία σταθερή και σίγουρα κερδίζει την θέση που του πρέπει στην καρδιά μας, σε πείσμα την τεχνολογικής επανάστασης που καταπίνει κάθε τι αυθεντικό και ποιοτικό.
Η αναμονή για το αποτέλεσμα μας δικαίωσε νιώσαμε την αίσθηση του πως δουλεύαν οι παλιοί φωτογράφοι.
