Η φωτογραφία γάμου της εβδομάδας
Το ημερολόγιο έδειχνε Μαΐος του 2016 την ημέρα που βρέθηκα στο σπίτι της Νύφης, για να ξεκινήσω τη φωτογράφιση της προετοιμασίας της για τον γάμο της, που θα ακολουθούσε σε λίγες ώρες. Από τη στιγμή που μου είχαν ανακοινώσει πότε θα γίνει ο γάμος τους, είχα σκεφτεί ότι εκείνο το Σάββατο θα ήταν διπλή η χαρά και η συγκίνηση για την οικογένεια της Ελένης, καθώς μαζί με την ονομαστική της εορτή θα γιόρταζαν και το επίσημο τέλος της εργένικης ζωής της.
Φτάνοντας στο πατρικό της στο Αγρίνιο προσπάθησα να εντοπίσω κάθε στοιχείο στο χώρο το οποίο να μαρτυρά την παρουσία της, από τα παιδικά της χρόνια μέχρι εκείνη τη μεγάλη μέρα, ώστε μέσα από τα πλάνα μου να δημιουργήσω ένα είδος μίνι ντοκιμαντέρ, που να αποτυπώνει το γεγονός του γάμου της σαν έναν κομβικό σταθμό στην πορεία της. Μετά από μια γρήγορη, αλλά στοχευμένη οπτική περιήγηση σε γωνιές του σπιτιού, το βλέμμα μου στάθηκε σε ένα κάδρο κρεμασμένο στον τοίχο, το οποίο στόλιζε όμορφα μία φωτογραφία με μια ντυμένη Σουλιώτισσα που συμμετείχε σε μία σχολική εορτή.
Έχοντας αντιληφθεί ήδη ότι η οικογένειά της τιμά τις παραδόσεις σκέφτηκα ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία, με την προφανή διαχρονική αξία, είχε λόγο να στολίζει ένα εμφανές σημείο του σπιτιού και όχι να βρίσκεται κλεισμένη σε ένα συρτάρι. Είχα αποφασίσει εξ αρχής ότι σε ένα «κλικ» της μηχανής μου θα αιχμαλώτιζα αυτή την εικόνα, για να δημιουργήσω τη σύνδεση παρελθόντος παρόντος, μέσα από μία ενδυματολογική διαφορά: από τη φούστα της παραδοσιακής στολής, στο πλούσιο νυφικό μέσα στο οποίο η Ελένη έλαμπε εκείνη την ημέρα.
Μέσα στον αναβρασμό των ετοιμασιών, όμως, καθώς φρόντιζα να καλύψω κάθε σημαντική λεπτομέρεια δράσης που εξελισσόταν μπροστά μου, το συγκεκριμένο καρέ είχε πάρει αναβολή. Μέχρι τη στιγμή που δύο κινήσεις «ξεκλείδωσαν» την έμπνευση που χρειαζόμουν, για να έχει η φωτογραφία αυτή το χαρακτήρα που της άξιζε. Όταν είδα τη μητέρα της νύφης να περνά και να κοιτά συγκινημένη τη φωτογραφία, την ίδια ώρα που η μεγάλη αδελφή της έφτιαχνε τις τελευταίες λεπτομέρειες στην εμφάνιση παρανύφου της κόρης της, ένιωσα ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για να αποτυπώσω ένα πλάνο με συναισθηματική αξία, που θα κοιτάζει όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον, με έναν γλυκό υπαινιγμό για την νεότερη γενιά που θα πάρει την σκυτάλη στις χαρές της οικογένειας. Κράτησα σε πρώτο πλάνο τη φωτογραφία την Φωτογραφια και σε φλου φόντο την εικόνα της μικρής παρανύφου. Ένιωσα ότι το ενσταντανέ αυτό θα είχε αξία και το ένστικτό μου δεν έπεσε έξω..
