Σε κάθε φωτογράφιση γάμου που αναλαμβάνω, καταφθάνω με όχημα τη φαντασία μου και εφόδιο τον εξοπλισμό μου, στοχεύοντας πάντα στη δημιουργία εικόνων, συναισθημάτων και αναμνήσεων. Η πίστη μου στη δύναμη της φωτογραφίας που λαμβάνεται την κατάλληλη στιγμή στο σωστό σημείο, αλλά και το προσωπικό μου στοίχημα να μεταδώσω μέσα από τα «κλικ» μου όχι μόνο τα προφανή οπτικά ερεθίσματα, αλλά και την ατμόσφαιρα, τους ήχους, τις μυρωδιές που πλαισιώνουν την εμπειρία μου από ένα ερωτευμένο ζευγάρι, με ωθούν να αναζητώ συνεχώς τρόπους να αναδεικνύω την αξία κάθε αντικειμένου ή λεπτομέρειας που έχει σημασία για το ζευγάρι. Γι’ αυτό και, ανατρέχοντας στο αρχείο μου, ξεχώρισα αυτή την εβδομάδα μία φωτογραφία που επικοινωνεί τη ρομαντική ιστορία αγάπης του Δημήτρη και της Βίκυς, ακόμα κι αν δεν απεικονίζει τα πρόσωπά τους.
Με το που έφτασα στο σπίτι του Δημήτρη, το βλέμμα μου στάθηκε στο ξύλινο πιάνο που έστεκε περίοπτα στο σαλόνι, με τις παρτιτούρες να ξεπροβάλλουν από μια γωνιά δίπλα του. Είχα αποφασίσει ήδη ότι θα αξιοποιούσα την επιβλητικότητα και τον αριστοκρατικό του χαρακτήρα σαν καμβά για τη φωτογράφιση των γαμπριάτικων αξεσουάρ, όταν για μια στιγμή πρόσεξα δίπλα στο πιάνο μια παλιά παρτιτούρα του πασίγνωστου τραγουδιού «Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη». Η φθορά των σελίδων στις άκρες με έκανε να καταλάβω ότι επρόκειτο για μία παρτιτούρα που είχε χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές, άρα υπέθεσα ότι το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν αγαπημένο της οικογένειας. Αυτός ο συνειρμός ήρθε να συνοδεύσει την καλλιτεχνική μου στόχευση να αποτυπώνω αντικείμενα με διαχρονική αξία πλάι σε αξεσουάρ με καθαρά γαμήλιο συμβολισμό, όπως οι βέρες.
Έχοντας εντοπίσει στο ύφος και την αισθητική του Δημήτρη και της Βίκυς μία αγάπη για το ρετρό στιλ, ήξερα πως ένα πλάνο με τις βέρες τους τοποθετημένες πάνω στην παρτιτούρα από ένα tango της δεκαετίας του ’50, που μιλά για αγάπη, θα έβρισκε στόχο στην καρδιά τους. Για έναν παραμυθένιο γάμο, όπως αυτός του Δημήτρη και της Βίκυς, η αποτύπωση του διαχρονικού με πινελιές πρωτοτυπίας ήταν ο συνδυασμός που θα έδινε μια ακόμα τρυφερή, καλλιτεχνική νότα στις αναμνήσεις που φυλάσσονται στο γαμήλιο άλμπουμ τους. Με αυτό το σκεπτικό και στο πλαίσιο της συνεχούς αναζήτησής μου για εναλλακτικούς τρόπους φωτογράφισης που αποδίδουν συναισθήματα τα οποία δε μπορούν εύκολα να εκφραστούν, θέλησα να αιχμαλωτίσω σε μια εικόνα που μεταφέρει ήχους και ξυπνά νοσταλγία, το συμβολισμό του δεσμού δύο ανθρώπων σαν μια δημιουργική διαδικασία, όπως αυτή μιας μουσικής σύνθεσης.
Πιθανόν ο Δημήτρης να έχει περάσει ώρες μελετώντας στο πιάνο, πιθανόν να έχει παίξει αρκετά αγαπημένα κομμάτια της Βίκυς σε αυτό, σίγουρα, πάντως, και οι δύο μαζί θα συνθέτουν τη μελωδία της δικής τους αγάπης, μέσα από τον έγγαμο βίο τους. Η φωτογραφία αυτή εύχομαι να τους υπενθυμίζει να απαντούν καθημερινά στο ερώτημα «τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη», φέρνοντάς τους στο μυαλό τις πιο τρυφερές στιγμές τους.
