Οι γονείς μου με βάφτισαν Μαριλένα.Ο δάσκαλός μου με βάφτισε Μαρι-Λεν. Είχα πάντα μια περίεργη σχέση με την καλαισθησία και μια δυσνόητη για πολλούς αντίληψη του ‘ωραίου’, του ‘ποιοτικού’, του ‘καλόγουστου’. Η φωτογραφία είναι μια από τις τέχνες που στηρίζονται σε αυτές τις έννοιες. Ίσως και αυτός είναι ο λόγος που θέλησα να ασχοληθώ μαζί της.
Φυσικά, ο καθένας αντιλαμβάνεται το ‘ωραίο’ κοκ διαφορετικά. Το στοίχημα για ένα φωτογράφο είναι να αποτελέσει το έργο του κοινό παρονομαστή των προαναφερθέντων εννοιών στα μάτια όσων κοιτάζουν τις φωτογραφίες του.
Και, φωτογραφία στην ουσία, σημαίνει να αισθάνεσαι, να βλέπεις, να δημιουργείς. Να αισθάνεσαι τη φύση, τους ανθρώπους, τα πράγματα γύρω σου. Να βλέπεις τις προοπτικές, τις δυνατότητες, τις διαφορές ή τις ομοιότητες μεταξύ τους. Και τέλος, να δημιουργείς εικόνες που αποτυπώνουν όλα αυτά.
Το πώς να συνδιάζουμε μεταξύ τους τα παραπάνω, καθώς και τρόπους για να τα συμπεριλαμβάνουμε σε κάθε φωτογραφία μας, ήταν κυρίως αυτό που διδαχθήκαμε το τελευταίο οκτάμηνο. Γιατί η φωτογραφία δεν είναι μόνο η τεχνική, αλλά και η φαντασία και η δημιουργικότητα αυτού που την τραβάει. Έτσι και εμείς, αφού παλέψαμε με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, περάσαμε από Συμπληγάδες και ενικώς φέραμε εις πέρας άθλους αντιμετωπίσαμε «τέρατα» όπως η θεατρική φωτογραφία, η νυχτερινή φωτογράφιση, το vintage light και still life κατορθώσαμε να παντρέψουμε στα έργα μας την ‘έμφυτη’ δημιουργικότητα με την ‘επίκτητη’ τεχνική.
Πολέμησε ο καθένας τους δικούς του δαίμονες –ο προσωπικός μου ήταν η ίδια μου η φωτογραφική μηχανή- και τους νίκησε. Αφήσαμε στην άκρη ότι ξέραμε πριν από αυτό το σεμινάριο και όσα είχαμε διαβάσει/ δει/ ανακαλύψει από μόνοι μας ως τότε. Ανοίξαμε τα μάτια, τα αυτιά και την ψυχή μας και κυριολεκτικά ρουφήξαμε ότι συνέβαινε στη διάρκεια κάθε μαθήματος. Το φως, το είδωλο, η οπτική γωνία, οι άξονες, ήταν κάποιες από τις “sos” ορολογίες της “ύλης”. Στην αρχή μας άγχωναν. Τώρα πια δεν διανοούμαστε να τραβήξουμε φωτογραφία πριν λάβουμε όλα αυτά υπόψη.
Υπήρξαμε μια πολύ δυνατή ομάδα ομολογουμένως. Εμπνευστήκαμε, διδαχθήκαμε, βελτιωθήκαμε ο ένας παρακολουθώντας την πορεία του άλλου. Γιατί στη φωτογραφία πρέπει πάντα να είσαι μοναχικός, αλλά ποτέ να μη νιώθεις μοναδικός. Έτσι μας έμαθε ο δάσκαλός μας…
Κλείνοντας θα ήθελα να τον ευχαριστήσω, που με βοήθησε να πάω πολλά βήματα παραπέρα, να γνωριστώ με τη μηχανή που κρατάω, να διευρύνω τους ορίζοντές μου και να συνειδητοποιήσω πως πάντα γύρω μου υπάρχει κάτι που βλέπω μόνο εγώ όταν οι άλλοι το προσπερνάνε. Και πως πάντα για αυτό το κάτι θα αξίζει να ανοιγοκλείνει το κλείστρο μου.
Μέχρι τώρα με έλεγαν μόνο Μαριλένα.Τώρα πια και Μαρι-Λεν.
Απολαύστε ΕΔΩ τις φωτογραφικές δράσεις της χρονιάς 2014-2015
