ΧΑΡΑ ΓΚΟΤΣΟΥΛΙΑ

Τα συναισθήματα ανάμεικτα…. χαρά για όσα ζήσαμε και μάθαμε, αλλά και λύπη γιατι ένα ταξίδι τελειώνει…  8 μήνες πριν μπήκα σε ένα κόσμο που δεν φανταζόμουν πως υπάρχει,από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου αγαπούσα την φωτογραφια, αυτή  την μαγική σύλληψη της στιγμης, αυτη την στιγμή που με ένα κλικ μενει στην αιωνιοτητα, πάντα ομως κατι ελειπε,ελειπε αυτο το κατι που έκανε μια φωτογραφία “δυνατή” και ξεχωριστή.  Ελειπε η γνωση του να μπορέσω να αποτυπώσω  αυτό που βλέπω μέσα από την μηχανή

Ασχολήθηκα με διάφορα σεμινάρια που προσπαθούσαν να βάλουν σε μια τάξη το χάος που  υπήρχε στο μυαλό μου,  γνώρισα φωτογράφους, αξιόλογους ανθρώπους, και μέσα σε αυτούς ήταν   και ο Χρηστός, από την αρχή ξεχώρισε στα μάτια μου  γιατί “γνώριζε” και έδειχνε τόσο σίγουρος , πάντα φιλικός με όλους προσπαθούσε να βοηθήσει όπου μπορούσε. Η πρώτη μας συζήτηση ήταν έξω από  μια φωτογραφική λέσχη Πάτρας  και μέσα από ένα σύντομο διάλογο θυμάμαι να μου λέει  “ότι χρειαστείς έλα να με βρεις με την μηχανή σου να σου εξηγήσω εγώ τα πρωινά είμαι στο ” La maizon” θα χαρώ  πολύ να βοηθήσω όπου μπορώ. ” Ο καιρός πέρασε κ εγώ φυσικά δεν πήγα ποτέ! Το φθινόπωρο του 2013 είδα τυχαία σε  κάποια σελίδα Φωτογραφίες  από σεμινάρια που είχε ξεκινήσει,ήθελα κ εγώ να είμαι σε αυτή την ομάδα, αλλά ήταν λίγο αργά και πάλι ο καιρός πέρασε και εγώ συνέχισα να χαζεύω Φωτογραφίες στον ιντερνέτ προσπαθώντας να διαβάσω το πώς έχουν τραβηχτεί και να προσπαθώ….

Πως δουλεύει το isο ? Η ταχύτητα ? Το διάφραγμα?  Πφφφφ…τι είναι ΟΛΑ αυτά???  Και πάνω εκεί που σκάω και απογοητεύομαι για ακόμα μια φορά βλέπω μια ανακοίνωση στο ιντερνέτ ”Χρηστός Κοσμάς  Σεμινάρια φωτογραφίας 2014” Αυτό είναι Σύμπτωση-κάρμα-timming. δεν ξέρω πώς να το ονομάσω.  Ξέρω μόνο πως θέλω να πάω, θέλω να μάθω…!!!   Είναι αυτές οι πόρτες τις ζωής που ανοίγουν μόνο όταν είσαι έτοιμος και όταν πιστεύεις και έτσι έγινε..ένα απόγευμα του Οκτώβρη συγκεντρωθήκαμε στην gallery  για το πρώτο μάθημα. Ένοιωσα αμέσως ζεστασιά γιατί βρέθηκα ανάμεσα σε άτομα που αγαπούσαν την φωτογραφία και είχαν την ιδία λαχταρά στο βλέμμα τους να μάθουν που είχα κ εγώ.

Άρχισε λοιπόν ένα ταξίδι για το όποιο ανυπομονούσα κάθε Τέταρτη, το κόστος ήταν αστείο μπροστά σε όλα όσα αποκόμιζα από κάθε μάθημα, Τόσα καινούρια πράγματα. Πρακτική,αστεία,πλάκες,και φτάναμε αντί για 2 ωρο να το κάνουμε 4ωρο και… έχουμε φτάσει να τελειώσουμε μεσάνυχτα,αλλά δεν μας ένοιαζε γιατί το ζούσαμε τόσο που ο χρόνος δεν είχε καμιά σημασία. Βίντεο,τεχνικές,ΦΩΣ….τελικά αυτό είναι η φωτογραφία είναι φως… Είναι το Α και το Ω …και όμως λίγοι ξέρουν πώς να το δουν και πως να το αποτυπώσουν… 

Αρχίσαμε να βλέπουμε, να παρατηρούμε,να διαβάζουμε,Αρχίσαμε να νοιώθουμε, γιατί η φωτογραφία δεν είναι απλά μια καταγραφή,είναι αισθήματα κλειδωμενα,είναι ψυχή.

Πέρασε ένας χειμώνας  με πολύ μελέτη και εξάσκηση για να καταφέρουμε να μάθουμε το τεχνικό κομμάτι και να ασχοληθούμε με το αισθητικό. Διαβάσαμε για την ιστορία της φωτογραφίας και μελετήσαμε μεγάλους φωτογράφους. Μάθαμε να διαβάζουμε και τώρα ξεκινάμε να διαβαίνουμε το δικό μας φωτογραφικό μονοπάτι, χαρακτήρες και ματιές διαφορετικές που ο καθένας αποτυπώνει το δικό του κόσμο με ένα κλικ…  χαίρομαι  που από αυτά τα σεμινάρια κέρδισα εκτός από γνώσεις και  φίλους με τους οποίους έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και κοινή αγάπη.

 Χαίρομαι που γνώρισα έναν δάσκαλο..μέντορα που  κατάφερε να μας κάνει να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να βλέπουμε  κάτι περά από το τετριμμένο,το συνηθισμένο.  Εάν  γύριζα το χρόνο πίσω θα ξαναέκανα τα ιδία μαθήματα  χωρίς δεύτερη σκέψη αλλα με πιο πολύ  πάθος. Ευχαριστώ  για όλα….